CHAPTER 3.3: "Jednak wcale nie jesteś aż taki zły..."

Pociąg jechał, a siedmiolatka wciąż siedziała sama w przedziale.
Minęło kilka dni, krajobrazy co raz to się zmieniały.
- Jeden dzień do celu! - z zamyślenia wyrwał dziewczynkę głos, który rozległ się w całym pojeździe.
Nagle poczuła potrzebę ruchu. Wstała i zaczęła krążyć po przedziale, jednak to jej nie wystarczało. Niepewnym krokiem ruszyła do drzwi i wyszła na korytarz. Na swojej drodze nie widziała żadnego z niemiłego rodzeństwa, więc trochę pewniej zaczęła iść. Nie wiedziała gdzie idzie. Nie chciała wiedzieć. Wystarczało jej, że się porusza.
- Czy pani nie zabłądziła...? - zatrzymał ją wysoki rudzielec.
Siedmiolatka spłonęła rumieńcem, obróciła się na pięcie i pobiegła przed siebie. Ledwo udało jej się uniknąć ciosu otwieranymi gdzieś w pociągu drzwiami.
Kiedy tylko dopadła swojego przedziału opadła na siedzenie i, ciężko dysząc, postanowiła nie wychodzić już stamtąd aż do dojazdu do celu.

Minął jakiś czas, dziewczynka przysnęła z policzkiem przyciśniętym do szyby. W przedziale rozległo się pukanie. Kiedy nikt nie odpowiadał zaczęło się szarpanie za klamkę. Mała, zaspana, powoli zaczęła rozchylać powieki. Przed jej oczami rozmazane plamy ułożyły się po chwili w twarz chłopaka.
- Cześć - powiedział. - Jestem Michał. A ty...?
- Maria - pisnęła.

***

Kacper

Moje powieki były takie ciężkie... Nie mogłem ich podnieść. Nie miałem pojęcia co się wokół mnie dzieje... było kompletnie cicho. Zbyt cicho. Pociąg przecież słychać jak jedzie! - pomyślałem.
Całe moje ciało było jakby skamieniałe. Ciekawe, czy tak właśnie czują się ludzie sparaliżowani... Czy przeżywają na codzień to, co ja teraz.
Moje myśli zaczęły krążyć wokół tych biednych ludzi. Przypomniałem sobie nagle jak w wakacje, może rok może dwa temu, na ulicy spotkaliśmy leżącego na chodniku faceta.

Nie ruszał się, a na słowa reagował tylko powiekami i oczami. Irena ze śmiechem wtedy go opluła i popatrzyła na mnie wyczekująco. Chciała, żebym zrobił to samo. Ja jednak zamiast powtórzyć czynność po siostrze wziąłem mężczyznę na ręce i przeniosłem kawałek dalej. Blondynka patrzyła na mnie jak sroka w gnat a Dana dzwoniła po pogotowie. Tinka z kolei tylko śmiała się z całej sytuacji i każdemu po kolei dogryzała... Pamiętam słowa, które wtedy powiedziała do mnie Daniela, jakby było to dziś:
- Jednak wcale nie jesteś aż taki zły...

Zaczęły mnie szczypać oczy. Nadal jednak nie mogłem rozchylić powiek. Były jak z ołowiu.
Leżałem tak nie wiem jak długo, a obraz sparaliżowanego mężczyzny ciągle do mnie powracała... Zdałem sobie nagle sprawę z tego, że bardzo rzadko komukolwiek pomagałem... Że byłem niemiły, chamski, że gardziłem innymi...
Poczułem nagle, że ktoś mną potrząsa. POCZUŁEM!!!
Siła w ciele powoli zaczęła powracać. Powieki dały się ruszyć i zacząłem słyszeć.
- Kacper, nie wygłupiaj się, noooo!
Oczy powoli przyzwyczajały się do bycia otwartymi. Świat był jeszcze bardzo zamazany, ale już mogłem rozpoznać, kto mnie tak szarpie. Blond czupryna była dosłownie wszędzie.
Niepewnie otworzyłem usta, chcąc coś powiedzieć Marlence, jednak nic się z nich nie wydobyło. Żaden dźwięk.
- Chodź, pomogę ci... Wstawaj... Pójdziemy do pielęgniarki...
Pokręciłem głową. Chciałem trafić do swojego przedziału i się położyć. Tylko jak, nie używając słów mam to przekazać blondynce...?

***

Daniela

Pociąg jechał a ja nadal siedziałam w cudzym przedziale. Nagle drzwi się otworzyły i... zobaczyłam w nich Marię i Michała.
- Ym... Cześć - powiedziałam niepewnie.
Brunetka wytrzeszczyła swoje chabrowe oczy i cofnęła się o krok, wpadając na tors swojego Opiekuna.
- Co... co ty tu robisz? Co robisz wśród moich rzeczy?! CZY TY PRÓBUJESZ ZROBIĆ MI JAKIŚ CHAMSKI DOWCIP?!
- Maria, uspokój się... - Michał położył jej dłonie na ramionach i lekko przymknął powieki. Ona z kolei odetchnęła głęboko i z cichutkim "dzięki" usiadła ostrożnie w przedziale.
- Idź, Michał. Potem pogadamy - szepnęła jeszcze.
Kiedy drzwi zamknęły się za chłopakiem poczułam się nieswojo. Chabrowe oczy dżinki błyszczały złowieszczo, jednak jej głos był spokojny i opanowany.
- Powiedz mi więc... Co złotokrwista Daniela Żak robi w przedziale Szmaciary o niejasnym pochodzeniu...? Czym sobie zasłużyłam na tę wizytę?

***

Michał

Od Marii biły strasznie silne, negatywne emocje. Trochę ją ukoiłem (jedna z moich Zdolności), a potem kazała mi wyjść. Nie wiedziałem co robić. Jeżeli bym został zaraz i mi by się oberwało. Jednak zostawiając je sam na sam ryzykuję życie dwóch Uczennic a także całego pociągu. Nikt nie wie jak wielka Moc drzemie w tym drobnym ciałku brunetki.
Powoli szedłem korytarzem pociągu wciąż starając się wzmocnić kontakt telepatyczny z Podopieczną, jednak ona uparcie wyrzucała mnie ze swoich myśli.
Usiadłem przy stoliku w kawiarence, wciąż próbując wejść do umysłu Marii.
Nagle zdałem sobie sprawę z tego, że coś mi nie pasuje... Zerwałem się z miejsca i stanąłem w drzwiach kawiarenki. Na podłodze nie leżał już Kacper... Korytarz był całkowicie pusty.

***

Aurora

Michał z nieobecnym spojrzeniem wszedł do kawiarni i usiadł przy pobliskim stoliku. Po chwili jednak zerwał się z miejsca i wybiegł z pomieszczenia jak wariat.
Piłam powoli moją colę, cały czas przyglądając się gościom kawiarenki.
W pewnym momencie do środka wtargnęła Irena i dzikim wzrokiem wodziła po tłumie. Pewnym, energicznym krokiem szła w moją stronę. Moje serce zaczęło bić niesamowicie szybko. Pod stołem złączyłam wszystkie palce i pionowo ustawiłam z nich coś na kształt klepsydry. Wtedy Irena zatrzymała się dwa stoliki ode mnie, jednemu z Uczniów wypadająca filiżanka zatrzymała się kilka centymetrów od ziemi, a jakiejś dżince kawałek ciasta zatrzymał się w powietrzu, mały kawałek od jej otwartych ust.
Kolejny raz się udało. Zatrzymałam czas. Nikomu o tym nie mówiłam, wolałam, żeby pozostało to tajemnicą. Wiedziałam, że tym razem mi się to nie uda tak łatwo.
Zaczęłam powoli przechadzać się między klientami i pracownikami lekko dotykając po kolei skroni każdego z nich. Tak, modyfikowałam im pamięć. Takie "mnie tu nie było".

***

Maria

Kiedy zobaczyłam Danielę w swoim przedziale wpadłam w panikę pomieszaną ze strachem i gniewem. Nie miałam pojęcia, co ona tam robi. Postanowiłam z nią porozmawiać. Wścibski Michał próbował złamać blokady mojego umysłu, ale co chwila go stamtąd wyrzucałam.
- Więc...? - zapytałam, unosząc prawą brew.
Szatynka nerwowo rozglądała się wokół.
- Ja nic złego nie zrobiłam... Chciałam pobyć sama i wpadłam akurat tutaj i... - w jej oczach dostrzegłam łzy.
- Spokojnie... Nie płacz. Dlaczego chciałaś być sama...?
- Bo... tak potrzebowałam chwili dla siebie. U mas wiecznie jest zbyt wesoło...
Słowa dżinki przerwało wejście mojego kolegi z przedziału. W oczach dziewczyny dostrzegłam niedowierzanie.
- O, panienka od Pottera - uśmiechnął się Eric. - Kumplujecie się? - zwrócił się do mnie. Kiedy nie odpowiedziałam uniósł wysoko brew. - Super. Mam nadzieję, że nie macie nic przeciwko mojej obecności - błyskając białymi zębami usiadł obok szatynki.
Wstałam i przesiadłam się bliżej okna.
To dopiero pierwszy dzień podróży - pomyślałam, kiedy poczułam, że odpływam myślami.

***

Tina

Odepchnęłam od siebie chłopaka. Miał ognistorude włosy i głębokie, brązowe oczy. Na nosie dało się zauważyć trochę piegów. Od razu było widać, że nie jest złotokrwisty.
- Czego ty...?!
- Witaj Tina! - przerwał mi i uśmiechnął się. - Nazywam się Fabian. Na pewno mnie kojarzysz... - kiedy spojrzałam na niego jak na skończonego idiotę błysnął niezwykle białymi zębami. - Pamiętasz imprezę w wakacje u Gabriela? To ze mną właśnie wtedy w sypia...
- Zamknij się! - warknęłam i ruszyłam przed siebie.
Boże, jaka ja byłam wtedy głupia... Ale to wszystko przez to, ile wypiłam... I że w ogóle wypiłam. Dżiny mają bardzo "słabe głowy".
Ktoś złapał mnie za rękę.
- Dziś to powtórzymy, mała - mruknął i pociągnął mnie do najbliższego przedziału.
Nie mogłam nawet krzyknąć.

***

Kacper

Minęło kilka dni. Wciąż ledwo się ruszałem.
- Kacperku... Ale jak to się stało, że ty tam tak na tej podłodze leżałeś?
- Nie wiem, Marlenko - wydusiłem z siebie.
Blondynka siedziała przy mnie dzień i noc. Karmiła mnie, prowadziła do toalety... Zależało jej na mnie - odkryłem ze zdziwieniem
- Uwaga! Komunikat! Już dziś dotrzemy do celu! - rozległo się z głośników i wywołało błogi uśmiech na ustach dżinki.

___________________________________

A oto i ostatnia część trzeciego chaptera ^^
Maam nadzieję, że przyadnie Wam do gustu ;>

Co do Tinki... Jakoś miałam ochotę coś takiego jej wywinąć xD
A co do reszty... Jakoś tak wszystko wyszło ;3

A jak Wam się podoba? Komentujcie, kochani! To nie gryzie <3

Pozdrawiam Was serdecznie i słonecznie ;*

Wasza Cupcake.