Chapter 3.2: "Powiedz, że mnie nie zostawisz. Nigdy"

Widoki za oknem szybko się zmieniały. Siedmiolatka nie miała możliwości przyjrzenia się im dokładniej. Co jakiś czas pociąg się zatrzymywał. Dziewczynka słyszała wychodzących na korytarze pasażerów, którzy radośnie witali innych. Sama nie ruszała się z przedziału. Nie miała do kogo.
Co jakiś czas z jej wielkich oczu toczyły się łzy, które jak najszybciej ścierała wierzchem dłoni. Nie lubiła okazywać słabości. Zawsze była uważana za tą dominującą, jednak od kiedy poznała sekrety ojca coś się w niej złamało. Całe jej dotychczasowe życie straciło sens.
Siedmiolatka nagle wydawała się bardzo dojrzała psychicznie. Chabrowe oczy przyglądały się wszystkiemu z uwagą i niesamowitym skupieniem. Myśli dziewczynki zamiast jak jej rówieśnic krążyć wokół zabaw, lalek i temu podobnych obracały się wśród rozważań nad sensem życia czy nadrzędnymi wartościami.
Cała sytuacja z nieobecnym ojcem i oszukującą matką wywarła na brunetce piętno. Od tamtego momentu na zawsze będzie ciężko jej komukolwiek zaufać, a gdyby ktoś jej zaufanie stracił raczej nie powinien liczyć na jego odzyskanie.

***

Tina

Przewróciłam oczami. Teraz do pociągu wtargnie okoliczny plebs. Coraz mniej było możliwości spotkania Złotych w tym kraju. Dżiny się zanadto rozhulały... - pomyślałam z wrednym uśmieszkiem.
- Ty, patrz gdzie leziesz! - warknął do mnie jakiś wchodzący rudzielec.
Fuknęłam i odepchnęłam chłopaka na jakieś Srebrne dziewczyny. Cała grupka popatrzyła na mnie wściekłym wzrokiem. Zaśmiałam się i już miałam ruszać przed siebie, kiedy ktoś złapał mnie za przegub, okręcił do tyłu i... pocałował.

***

Aurora

Czekoladowe oczy błyszczały wesoło, gdy chłopak się na mnie patrzył. Czułam, że płoną mi policzki za każdym razem, gdy tylko na mnie zerknął. Dziewczyno, co ci jest, weź się już ogarnij! - pouczyłam samą siebie.
Kiedy pociąg się zatrzymał, a do środka wtargnęli uczniowie nadal szliśmy spokojnie do wagonu kawiarnianego rozmawiając.
Nagle moją uwagę przyciągnął jego prawy nadgarstek, który (jak mi się zdawało) uporczywie próbował ukryć pod rękawem sweterka.
- Co masz na ręce? - zapytałam od niechcenia.
Poczułam, że chłopak się spiął. Puścił moją rękę i, bez słowa wyjaśnienia, odwrócił się na pięcie i poszedł w stronę z której przyszliśmy.
Chwilę stałam, w głębokim zdziwieniu. Nie mogłam pojąć o co mu chodziło. Obserwowałam oddalającego się umięśnionego chłopaka w eleganckim sweterku, nerwowo przeczesującego gęste rudawo-kasztanowe włosy.
Kiedy zniknął mi z oczu, wtapiając się w tłum uczniów szukających wolnego przedziału, zawróciłam z powrotem w stronę kawiarenki.

***

Michał

Kacper wciąż leżał na podłodze. Maria poszła gdzieś. A ja? Stałem jak skończony idiota nad chamskim nastolatkiem o zbyt wybujałym ego.
Wciąż zastanawiało mnie zachowanie mojej Podopiecznej. Rozmyślałem, stojąc nad nieprzytomnym chłopakiem, po co go dotknęła. Jeszcze nie tak dawno prowadziliśmy zażartą dyskusję o tym jak się zachowywać wobec prześladowców i dziewczyna utrzymywała, że powinniśmy mieć z nimi jak najmniejszą możliwość kontaktu.
Westchnąłem po raz chyba setny. Chyba szykuje się najgorsza podróż pociągiem do Szkoły od kiedy pamiętam.
Oparłem się o ścianę wciąż obserwując nadal nie reagującego na nic Żaka. Z korytarza dosłyszałem zdecydowane kroki. Ostrożnie wysunąłem zmysły przed siebie i pobieżnie musnąłem myśli nadchodzącej osoby. Z mojej obserwacji wyniknęło, że jest to dziewczyna w wieku Marii, także opiekująca się Tajemnicą (konkretniej Tajemnicą Umysłu), a jakby tego było mało miała w sobie coś jeszcze bardziej niezwykłego... Już wiedziałem, kto się zbliża.
- Aurora, to co zobaczysz może wydać ci się naprawdę dziwne - mruknąłem, kiedy podeszła tal, że mogła mnie usłyszeć.
- Na wszystkie lampy! Co ty wyprawiasz Michał?! Jeszcze bym zawału dostała!
- Dżiny nie mogą dostać za... - odparłem moim jak najbardziej profesjonalnym głosem, ale nie dane było mi skończyć.
- Wiem! To taka przenośnia - fuknęła i minęła mnie, zarzucając włosy na drugie ramię.

***

Maria

Bolało mnie dosłownie wszystko. Młoda Żakowa oczywiście nie mogła przeprosić za swoją nieuwagę. Zamiast tak zadzierać nosa mogłaby trochę rozglądać się wokół siebie... I ten piszczel...
Skrzywiłam się, gdy tylko spróbowałam wstać. Nie mogłam się ruszyć. Czyżby złamana kość? - przestraszyłam się.
Kość, którą złamie się dżinowi, ciężko "naprawić". Procesy samoraparacji są w naszych organizmach mocno zaburzone. Wszystko zależy od szybkiej reakcji.
Zaczęłam drzeć się jak nienormalna, by ktoś mi pomógł, jednak byłam w tej mniej zaludnionej części pociągu, gdzie nawet ci świeżo wsiadający nie chcą przebywać i wolą cisnąć się z tymi, co wsiedli wcześniej.
Z rezygnacją wyciągnęłam komórkę z kieszeni i wybrałam numer mojego Opiekuna. Zgłosił się po drugim sygnale.
- No cześć, Mario. Przepraszam Cię bar...
- Zamknij się i mi lepiej pomóż, głupku. Masz mnie jak najszybciej znaleźć i... - nie zdążyłam dokończyć, bo brunet już stał nade mną i lustrował mnie swoimi błękitnymi ślepiami.
Po chwili ciszy podał mi rękę i pomógł wstać, po czym bez słowa zaczął prowadzić do mojego przedziału. Kawałek przed moimi drzwiami zaparłam się i zatrzymałam Michała.
- Dziękuję - szepnęłam, przytulając go.
Praktycznie jedyna osoba na świecie, która martwi się O MNIE, a nie o moje Talenty czy Zdolności. Wystarczy, że zabraknie tej jednej osoby, a ja już nie umiem normalnie żyć i oczywiście zdarza się coś, że muszę się z nim pogodzić.
- Nie ma za co - odparł chłodno. - To mój obowiązek.
Z moich oczu popłynęły łzy. Chciałam naprawić to co zepsułam.
- Proszę, pogadamy o tym jak dojedziemy do Szkoły... O tobie i twoim statusie i... i tak dalej - chlipnęłam, mocząc mu czarną koszulę.
- W porządku - odparł już cieplej. Poczułam, że zaczyna wodzić dłońmi po moich plecach. - Teraz już się uspokuj, Mario. I leć odpocznij...
Wtuliłam się w mojego Opiekuna jeszcze mocniej.
- Powiedz, że mnie nie zostawisz. Nigdy - oparłam policzek o jego ramię.
- Nie mogę... - szepnął smutno. - Ale pamietaj, nigdy nie będę chciał cię zostawić...
Poczułam, jak musnął mi czubek głowy i zaczął powoli puszczać mnie z objęć. Nie chciałam odejść. Chociaż mnie okłamał. Nie wiem, czy tylko co do głupiego statusu czy może cały czas kłamał. Nie chciałam wiedzieć. Chciałam tylko, żeby przy mnie był, żeby mnie nie opuszczał, żeby mnie wspierał...

____________________________________

Nudny trochę, co?
Mam nadzieję, że trzecia część trzeciego chaptera wyjdzie ciekawsza...

Ale no nic, trzeba było coś skrobnąć i... jest :)
Co myślicie?

Dedyczek wędruje do moich kochanych:
·Kath i jej kolejnego bloga
·AAlexy, jej Aurory oraz jej podnoszących na duchu komentarzy
·Hermioniji i jej energii
·littlegraybutterfly i jej rozwijających się jak pąki historii
· oraz wszystkich innych czytających ;*

Dziękuję że ze mną jesteście w mniejszym lub wiekszym stopniu ^^

Wasza Cupcake.

PS Zapraszam do tworzenia swoich postaci w zakładce "Księga Alladyna" ;3