Chapter 3.1: "A ty jesteś...?"

Mała zapłakana brunetka siedziała sama w praktycznie pustym przedziale. Nie rozumiała, dlaczego ci ludzie tak strasznie ją potraktowali. Policzki ją paliły ze wstydu na samą myśl o słowach wyniosłej kobiety: "Nie zasługujesz, by tu być."

***

Maria

Kiedy Michał odwrócił się i zobaczył Kacpra poczułam wśród jego emocji przede wszystkim gniew, zażenowanie, nienawiść i chęć ochrony... zapewne mnie. Na moim Opiekunie zawsze mogłam polegać. Sam też miał niezwykłe zdolności, opiekował się  dwoma sektorami Tajemnicy: Tajemnicą Ciała i Umysłu. Nie zdarzało się to podobno nigdy wcześniej. Tak samo było ze mną...
Michał wpatrywał się w Żaka. Domyśliłam się co robi...
- Michał, proszę, zostaw go - szepnęłam, próbując odwrócić uwagę mojego Opiekuna od szarookiego, który już powoli zaczynał tracić panowanie nad własnym ciałem.
- Widziałaś jego myśli? - błękitne oczy zwróciły się ku mnie.
Pokręciłam głową. Michał zmrużył oczy, zrozumiałam więc, że mam odczytać myśli ledwo przytomnego Żaka.
Skupiłam się i powoli wsunęłam się do umysłu chłopaka. Musiałam się przedrzeć przez mnóstwo myśli o "tej cudownej Marlence" (nawiasem mówiąc nie mam pojęcia co oni wszyscy w niej widzą...), nim dotarłam do obrazu mnie i mojego Opiekuna. Wniknęłam w te wspomnienie i w jego myśli...

Trzeba będzie poinformować wszystkich... Przecież to nie jest normalne, by Opiekun był tylko dziesięć lat starszy, dopiero na Studiach, praktycznie świeżo po Szkole i już swoją Podopieczną tak sobie... Ale jak ona mogła? Przecież w nim nie ma nic wartościowego! Jest beznadziejny... Ona powinna znaleźć sobie kogoś jej pokroju!... I ten jej "niejasny" status... Na dodatek jego status jest wszystkim znany - pierwszy dżin, którego ojcem nie był Brunatny, a Czarodziej... Przecież to niedopuszczalne! I na dodatek nie możliwe! Przecież... przecież nawet gamety takie się nie mogą złączyć! Nie zgadzam się! Wymyślili mu nawet nową nazwę statusu... hahaha "perłowy" hahaha...

Uciekłam od jego myśli. W mojej głowie wciąż echem odbijał się jego szyderczy śmiech...
Kiedy otworzyłam oczy, zobaczyłam, że siedzę na podłodze a Michał mnie podtrzymuje... To znaczy, że dużo mnie to kosztowało... - pomyślałam i z wdzięczności musnęłam ustami policzek mojego Opiekuna. Gdyby nie on nie wiem, czy nie stałoby się ze mną coś złego...
- Chyba wniknęłaś za głęboko - szepnął. - A nie masz jeszcze Kryształu, nie jesteśmy w Szkole, więc Energię mogłaś czer...
- Wiem - westchnęłam, przerywając jego "wielce uczone" przemówienie. - Lepiej mi powiedz o co chodzi z twoim statusem...
- Co? - zdziwiony zamrugał oczami.
- Są przecież tylko trzy statusy: złoty dla rodów czystej czyli złotej krwi, srebrny dla rodzin półdżinowych i zwykli ludzie, brunatni. A ty jesteś...?
- Perłowy.

***

Daniela

Otworzyłam pierwszy pusty przedział jaki mi się nawinął. Wiedziałam, że niedługo będzie postój i masa dżinów wpadnie do pociągu, przez co będę musiała zwolnić im miejsce i wrócić do swojej rodziny... Poczułam, że po policzku powoli spływają mi łzy. Świetnie. Teraz będę nie dość, że Molem Książkowym czy Kujonicą to jeszcze Beksą. Cudownie... - pomyślałam, nerwowo je wycierając. Próbowałam uspokoić siebie i moje szalejące emocje. Nie było to wcale łatwe...
Zawsze ja musiałam cierpieć za kawały mojego rodzeństwa. Zawsze ja przepraszałam, dostawałam szlabany, byłam wytykana palcami. A oni? Śmiali się szyderczo. Jakbyśmy wcale nie byli spokrewnieni. Bo mimo że wyglądam prawie identycznie jak Tina jestem inna. Jestem najsilniejsza w rodzinie, ale jednocześnie najsłabsza. Nie ma dla mnie nadziei. Nie przetrwam...

***

Irena

No nie potrafię tego zrozumieć... Przez całe wakacje wysłuchiwałam jęków Kacpra. Cały czas wolny od Szkoły nadawał o tym, jak to wielce jest zakochany w Marlenie. Z resztą ona też mówiła, że mój brat to całkiem całkiem przyzwoity jak na jej standardy... A teraz? Kiedy moja przyjaciółka próbuje coś zrobić, by ten związek miał szansę się zacząć to on tu wyskakuje z "gdzie jest Dana?" a potem wychodzi z przedziału. No przepraszam bardzo, miał szansę na zbliżenie z Marlenką, a teraz...?
- Patyku, co ja mam robić? - blondynka spoglądała na mnie wzrokiem zbitego psa.
- A co ja mam ci powiedzieć? Mam brata debila, który całe wakacje nadawał tylko o tobie, a teraz nagle wielce zaaferowany nieobecnością mojej kretyńskiej siostrzyczki, która wszystko musi wiedzieć! - fuknęłam i chwyciłam idiotyczną gazetę dla brunatnych nastolatek. - Jak chcesz idź go szukaj, dziunia...
- Okej! - moja przyjaciółka ochoczo wstała i ruszyła do wyjścia.
Z niedowierzaniem patrzyłam na zamykające się za nią drzwi przedziału.
- Nieźle ją wzięło - zachichotała Tinka. - Gorzej niż ciebie na Mi... - zatkałam jej usta dłonią. Nie chciałam, żeby nawet wypowiadała to imię przy mnie...

***

Michał

Moja Podopieczna wpatrywała się we mnie dziwnie. Wiedziałem, dlaczego. Okłamywałem ją bardzo długo...
Westchnąłem.
- Maria... Posłuchaj...
- Nie, Michał. Odejdź. Jak mogę ci ufać skoro nawet nie wyjawisz mi swojego prawdziwego statusu? Po co kłamałeś, że jesteś srebrny? Po co to było? I skąd ten pieprzony Żak o tym wie? Wiesz co? Ufałam ci. Byłeś najbliższą mi osobą. Myślałam, że jesteśmy ze sobą szczerzy. Ja nigdy bym cię nie okłamała! - ze łzami w oczach krzyknęła mi w twarz.
- Marysiu...
- Nie jestem żadną sierotą! Odwal się, Michał! Od teraz nie będę z tobą rozmawiać więcej niż muszę! - wyszarpnęła rękę z mojej dłoni, wstała i lekko dotknęła czoła Kacpra. Po tym odeszła korytarzem krzycząc tylko na odchodnym: - Nie idź za mną!
Nie wiedziałem co robić. Była moją Podopieczną! Miałem o nią dbać jak o najcenniejszy skarb!
Może robiłem za dużo...

***

Tina

Siedzenie z wkurzoną Ireną nie należy do przyjemności. Postanowiłam, że też od niej ucieknę, jak reszta.
- Idę do łazienki!
- Iść z tobą, mała? - mruknęła znad "Twista".
- Coś ty! Ja pieluch nie potrzebuję, umiem sama sobie poradzić - fuknęłam, przepychając się obok niej.
- Zostawiasz mnie samą? - złożyła magazyn.
- Owszem! - wyszczerzyłam się i ruszyłam korytarzem pociągu, byle jak najdalej od mojego przedziału.
Szłam sobie spokojnie, kiedy nagle wpadła na mnie czarnowłosa dziewczyna.
- Przepraszam się mówi, Szmaciaro! - warknęłam, wstając z podłogi i widząc obok siebie Marię. - Ach, no tak, nikt manier cię nie uczył! - kopnęłam ją w piszczel i przeszłam obok. - To za wpadnięcie na mnie! - krzyknęłam i poszłam przed siebie.
Z uniesioną wysoko głową spoglądałam z wyższością na dżiny wychodzące z przedziałów.
- Postój! - zaskrzeczał głos z głośnika.
___________________________

Szybciutko specjalnie dla AAlexy oraz Hermioniji ;*

Mam nadzieję, że ujdzie ;D

Pada deszcz, a ja chcę słońca ;c

Buziale ;>

Wasza Cupcake.