CHAPTER 4.2: "Jeżeli możnaby to wtedy nazwać opieką!"

Tłum powoli przesuwał się ku wejściu Szkoły. Na trawie dookoła majaczyły jasne plamki słońca, przedostające się jakimś cudem przez gęstwinę liści. Dżiny otaczał zapach leśnej świeżości i atmosfera podniecenia.
- Odpowiesz mi? - szepnęła siedmiolatka do chłopaka, którego dłoń wciąż ściskała.
- Wiesz... Czasem odczuwamy takie COŚ, co każe nam iść w jakimś konkretnym kierunku. Czasem zmysły nie wystarczą do prawdziwego poznania świata...
- Co masz na myśli...?
- Hm... Marysiu...
- Mario - poprawiła go dziewczynka szybko.
- Ym... Mario. No bo... Nie zawsze zmysły mówią prawdę. Czasem lubią kłamać, zwodzić. Wiesz, iluzje, złudzenia...
- Ale co to ma do mnie... i ciebie?
Siedemnastolatek uśmiechnął się.
- Wierzysz w przeznaczenie...?

***

Marlena
Wrzucam do walizki wszelkie drobiazgi. Muszę się pośpieszyć - w końcu tylko lamusy wysiadają z pociągu jako ostatnie, a ja do nich nie należę!
Schylam się po mały pierścionek - pierwszy prezent od Kacpra, kiedy słyszę podwójny gwizd... i coraz wolniejsze stukanie. Już?! - panikuję. Teraz wszystko ląduje w bagażu na chybił-trafił. Do momentu aż trafiam na... zużyty kondom. Zamykam oczy i oddycham głęboko, próbując sobie przypomnieć, czy uprawiałam z kimś seks w przedziale. Z przerażeniem odkrywam, że nie pamiętam czegoś takiego... Ale u Żaków była impreza i wszyscy trochę sobie popiliśmy i to nie był dobry pomysł (tak, słabe głowy dżinów...). Mam nadzieję tylko, że to jednak nie ja.
Otwieram okno, z obrzydzeniem rzucam prezerwatywę i zamykam...
- Hej! Co to miało być?! Szlaban, Marleno!!! - słyszę wytłumiony głos.
Niepewnie wyglądam na zewnątrz i widzę... mojego Opiekuna z gumką na czole.
Zamykam oczy i chcę się zapaść pod ziemię. Taka wpadka a jeszcze nawet nie zaczął się Rok! Nawet nie wysiadłam z pociągu a tu... szlaban.

***

Fabian
Wrzuciłem swoje rzeczy do wora i wyszedłem na korytarz. Wypatrywałem dziewczyny, która sprawia mi tyle radości swoim dotykiem. Ona jednak widocznie się gdzieś schowała... Musiałem ją znaleźć! Bo przecież... nie zapadła się pod ziemię, nie?
Rozglądałem się, kiedy mój wzrok padł na wysoką czarnoskórą dziewczynę. Uśmiechała się do jakiejś rudej, z którą rozmawiała. Jakimś cudem nigdy jej tu wcześniej nie widziałem.
Nonszalancko podszedłem do dżinek i uśmiechnąłem się zalotnie.
- No siemanko, panienki. Co tam?
- Cześć - unosząc brew powiedziała ciemna. - W porządku. Ym... kim jesteś?
Odchrząknąłem.
- Fabian Rufus Girda, złotokrwisty potomek tego Girda od badania Kwarców, Ogień to mój Żywioł, lubię ostro! - wyszczerzyłem się do dziewczyn.
Czarnooka zjechała mnie wzrokiem.
- Evelyn Whitney Royal, złotokrwista mająca cię gdzieś głęboko, Tajemnica Ciała - odparła, przewracając intrygującymi oczami. - Jas, przedstaw się...
- Jasmine Łucja Lesure, srebrnokrwista, również Ogień.
- Wolisz szybko i ostro czy...
- ... chcesz by mój but znalazł się w twoim tyłku? Nie? To zjeżdżaj - prychnęła na mnie wyższa.
Uniosłem dłonie w geście poddania i powoli zacząłem się cofać, wciąż patrząc w najciemniejsze tęczówki na jakie w życiu się natknąłem.
Stwierdziłem, że muszę ją bliżej poznać. Cokolwiek bym nie musiał zrobić z tego powodu, z czegokolwiek musiałbym zrezygnować.
Muszę ją mieć.

***

Kacper

Ciężko było iść. Wszystko we mnie się trzęsło i... zawodziła mnie pamięć. Coraz mniej pamiętałem, jakby ktoś mi ją uszkodził lub zmodyfikował. Tylko po co? Kto?
Nie pamiętam.

Pakowałem się powoli. Tym razem nie nazwą mnie lamusem nawet gdybym wyszedł ostatni. Wszystko przez coś, co mi się zdarzyło. Tyle, że nie mam pojęcia w sumie co się stało. Nie pamiętam. Wiem od Marlenki tyle, że znalazła mnie na korytarzu pociągu, przed kawiarenką. Dlaczego tam leżałem? Skąd się tam wziąłem...?
Obok mnie do walizki wrzucała rzeczy Daniela. Zerkała na mnie co chwilę, jakby upewniając się, czy nie padam, nie mdleję. Uśmiechnąłem się do niej pokrzepiająco, wrzucając jakiś sweter na wierzch bagażu.
Nagle bardzo zakręciło mi się w głowie i usłyszałem: "On wie dokładnie po co jest". Zacząłem się zastanawiać o co chodzi. Złapałem się oparcia, bo przed oczami zaczęły mi tańczyć mroczki.
- Kacper, wszystko okej...? - zapytała zaniepokojona Dana, łapiąc mnie za ramię.
- Wszystko... w... jak naaa... naaajlepszy... szy... szym... porządk... porzą... porządku... - wydyszałem.
- Nie kłam - warknęła.
Po raz pierwszy słyszałem, żeby moja siostra odezwała się takim tonem. Zdezorientowany, puściłem się oparcia i... zacząłem tracić równowagę. Poczułem, jak Daniela mnie łapie a potem... potem już było tylko strasznie głucho, ciemno i nieprzyjemnie.

***

Maria

On wie dokładnie po co jest...
O co w tym chodzi? - zachodziłam w głowę. Michał, jak za pierwszym razem gdy szłam do Szkoły trzymał pewnie moją rękę. Pomyśleć, że było to już dziewięć lat temu...
- Michał - szepnęłam. - Czy powiesz mi teraz... Czy odpowiesz mi na pytanie sprzed tych kilku lat...?
- Jakie...? - spojrzał na mnie niepewnie.
- Dlaczego ja? - uśmiechnęłam się do niego ciepło. - Dlaczego ktoś taki jak ty wszedł do mojego przedziału tamtego dnia? Dlaczego ktoś taki jak ty jest przy mnie? Dlaczego ktoś taki... został moim Opiekunem...? Czy ja... czy ja na to wogóle zasłużyłam?
Michał milczał. Kątem oka widziałam kpiący uśmieszek Erica, który ciągnął swój i mój bagaż. Waliza mojego Opiekuna została zabrana przez jego kolegę ze Studiów.
- Michał...? - zachęciłam chłopaka do rozmowy.
- Maria... Teraz? Mamy chyba większy problem na głowie...
Zatrzymałam się gwałtownie i pociągnęłam bruneta za rękę.
- Zaraz dojdziemy! Anglik, zanieś moje rzeczy! Dzięki! - krzyknęłam za blondynem i wepchnęłam Michała do przedziału.
- Teraz opowiesz mi wszystko - powiedziałam wolno i wyraźnie.
- Pociąg odjedzie i...
- Odpowiadaj na pytania albo sama wejdę do twojego umysłu.
- Okej! - odpowiedział, lekko wystraszony.
Opadłam na siedzenie obok niego i oparłam mu głowę na ramieniu.
- Przepraszam... Ja po prostu... Tylko...
Chłopak odwrócił w moją stronę twarz, a ja... pocałowałam go.

***

Michał

Maria delikatnie muskała moje wargi swoimi. Odsunałem się powoli. Nie chodzi o to, że mi się nie podobało, ale... jestem jej Opiekunem i nie powinniśmy.
Dziewczyna spłonęła rumieńcem.
- Przepraszam... Naprawdę... Nie wiem co we mnie wstąpiło... - tłumaczyła się nerwowo. Odwróciła wzrok i cichutko westchnęła. - To tego... Możesz mi odpowiedzieć?
- Bo tak jak ty jestem inny - odparłem z zamkniętymi oczami.
- W jakim sensie...?
- Moją matką była dżinka. Nic nadzwyczajnego. Jej Żywiołem było Powietrze. Kochała czuć wiatr we włosach - uśmiechnąłem się do wspomnień napływających mi do głowy. - Ojcem z kolei jakiś łajdak. Zostawił matkę zaraz po wiadomości o ciąży... Ale wiem już dlaczego.
- Dlaczego...? - zapytała, zwracając swoje piękne oczy ku mnie.
- Na którejś Formacji mieliśmy o dziedziczeniu genu dżina. Nasz Gatunek nie krzyżuje się z żadnym innym, tylko z neutralnym człowiekiem. Mój ojciec jednak nie był człowiekiem... - wpatrywała się we mnie jak w obrazek, co wywołało uśmiech na mojej twarzy.
- Kim był...?
- Był czarodziejem - przymknąłem oczy, przypominając sobie jedną z lekcji.

- Wiecie dlaczego nie krzyżujemy się z czarodziejami?
Mały, pulchny Filipek podniósł rękę. Nauczyciel skinął na niego, a ten zaczął mówić:
- Cudowna Natura i wszelkoe Żywioły chcą chronić Życie. Gdyby połączyć gamety czarodzieja i dżina mógłby powstać jakiś mutant, chcący zniszczyć naszą planetę! - uśmiechnął się, po czym kontynuował. - Z pewnością jednak, a przynajmniej tak twierdzą nasi uczeni, opiekowałby się więcej niż jednym Żywiołem... jeżeli możnaby to wtedy nazwać opieką!

Tamtego dnia zdałem sobie sprawę... Nie. Już od dawna wiedziałem, że nie jestem normalny. Tajemnica Ciała i Umysłu połączona w jednym dżinie. To przecież jest dziwactwo!
Westchnąłem i mówiłem dalej.
- Uciekł, bo bał się, żeby to nie wyszło na jaw. Nie chciał żeby dżiny dowiedziały się, że jest to możliwe... A jednak jest. W sumie... był bardzo mądrym i odpowiedzialnym człowiekiem. Szkoda, że nie dane było mi go poznać...
Maria objęła mnie, kiedy poczułem, że spod zaciśniętych powiek toczą się łzy. Nagle zdałem sobie sprawę z tego, jak ciężko o tym mówić, jak głęboko to we mnie siedzi. Nigdy przed nikim się tak nie otworzyłem jak przed moją Podopieczną.
- Wiesz... Każdy dżin w dniu ukończenia Szkoły daje krew do Badań.
- Żeby wszystko w papierach się zgadzało...?
- Tak. Poza tym w dokumencie tożsamości muszą to zaznaczyć. Więc... Pamiętam to bardzo dobrze. Ostatni dzień Szkoły, wszyscy z Rocznika ruszyliśmy do Laboratorium. Byłem jednym z pierwszych w kolejce. Moja krew była inna niż wszystkich. Badali ją bardzo długo. Pamiętasz, chodziłem wtedy strasznie smutny...
-... i nie dawałeś mi się pocieszyć - dopowiedziała.
- Tak - pokiwałem głową. - Zaprosili mnie do Gabinetu Wodza. Posadzili na twardym krześle i wtedy właśnie powiedzieli, że jeszcze nie było takiego dżina jak ja, że moim ojcem jest czarodziej i, że musieli nazwać jakoś mój status. Przy badaniach kolor mojej krwi zamiast pozostać brunatny (lub czerwony, jak kto woli), czy zmienić się na złoty lub srebrny stał się... perłowy. Stąd właśnie nazwa mojego statusu.
- Nie zdawałeś sobie sprawy z tego przez... wiele lat - szepnęła, wtulając się we mnie mocniej.
- Tak jak i ty - mruknąłem. - Twoja matka nie jest człowiekiem.
- CO?!
__________________________

Sorka, jeżeli napisałam jakieś głupoty - to efekt nocowania u koleżanki (pozdrowionka, Sara, jeżeli to przeczytasz!) i zamulania caaaaały długi weekend, który dla mnie nadal trwa! Łiiiii ^^

Pozdro wszystkim, którzy muszą już chodzić do szkoły/na wykłady, studia czy ci tam jeszcze ;***

Rozdział dedykowany:
· niecierpliwej, pomysłowej dżince Kath o niesamowitej wyobraźni
· turystce Oli (Alexie), by nie zanudziła się w Krakowie
· słodzącej mi Eveline Dee, w podziekowaniu za wszelkie miłe słowa
· Hermioniji, za wesołe rozmowy
· LGB, za przywiezienie mi moich rzeczy i pomoc przy zjedzeniu lodów xD
· wszystkim pozostałym, których mam w pamięci, ale nie chcę zbyt rozwlekać dedyka i tym, którzy to czytają, komentują bądź też nie komentują xD

Słoneczka Wam życzę!
I niech Alladyn czuwa nad Wami hiehiehie ;***
Wasza Cupcake.

PS Bądźcie dumni! Jest (chyba) dłuższy niż zwykle ;3