Chapter 2.2: "No to pięknie..."

Ludzie na innych peronach, zasłaniając się płaszczami przed wiatrem, patrzyli ze zdziwieniem na małą siedmiolatkę, która stała sama ze złączonymi dłońmi, jakby wokół niej wcale nie szalała wichura.
Dziewczynka rozglądała się za miejscem, by usiąść, jednak ławki do tego nie zachęcały.
Stała wciąż sama, rozmyślając nad wszystkim. Nad dziwnym zachowaniem matki i nagłych zwierzeniach co do lamp, życzeń i tajemniczych Talentów. Przepowiedniach. O historii jej ojca wyjawionej tak nagle ...

***

Daniela

Siedziałam na korytarzu, wciąż nie mogąc zrozumieć, co chodziło tajemniczemu chłopakowi po głowie. No i czemu nie czułam jego emocji? Wydawało się, że ukrywa się niczym za kurtyną... Tylko jak to możliwe? Jak to zrobił?!
Czekoladowe oczy zawładnęły moim umysłem. Chciałam się jakoś od nich uwolnić, jednak nie mogłam przestać o nim myśleć. Był... intrygujący. Poza tym - miał moją książkę!
Podłoga na korytarzu nie była najwygodniejszym miejscem do siedzenia. Postanowiłam wstać.
Wciąż myślałam o tajemniczym koledze, kiedy nogi same zaczęły prowadzić mnie w stronę wagonu kawiarnianego.
- Pół godziny do postoju! - ryknęło z głośników, kiedy weszłam w ostatni korytarz dielący mnie od kawiarenki.
Moim oczom ukazały się nagle umięśnione plecy wysokiego bruneta. Nad jego ramieniem zobaczyłam czarne włosy. Dziewczyna musiała być oparta o ścianę.
- Na Alladyna, co ty wyprawiasz, Michał?! - usłyszałam.
Wstrzymałam oddech i wycofałam się w poprzedni korytarz.
No to pięknie... - przeszło mi przez myśl.

***

Marlena

Siedzę w przedziale z Żakami. Nie gramy w Lampę jednak... Nie ma Danieli - głównego kozła ofiarnego. Więc gadam z nimi o wszystkim i niczym. Kacper zdaje się nieco spięty....
- No, Kacper, a ty co nam powiesz?- staram się uśmiechnąć zachęcająco.
Chłopak niepewnie odpowiadał grymasem, który pewnie ma mnie uspokoić.
- A nie wiem... - nadal wygląda jakoś dziwnie.
Podchodzę do niego i, bez ceregieli, siadam mu na kolanach. Czuję, że coś go martwi. Odwracam się by spojrzeć mu w oczy. Wyrażają... jakiś smutek, zastanowienie, zmartwienie.
- O co chodzi? - pytam cicho.
- Wszyscy robimy popychadło z Dany... Dlaczego tacy jesteśmy?
Patrzę na niego jak na skończonego idiotę. Odwraca wzrok i lekko mnie odpycha ze słowami: "Idę, niedługo wrócę". Wstaje i wychodzi...

***

Daniela

Biegłam jak głupia korytarzami, próbując uciec przed tym, co widziałam. Obraz jednak wracał do mnie co chwila. Nie mógł powiedzieć tego nikt inny! Ale.. ale... to nie możliwe, że by ona... i on...
Pędząc nie patrzyłam na nic. Chciałam, by to co widziałam nie było prawdą. Jeden z ludzkich mechanizmów mechanizmów (wyparcie) właśnie coś chyba u mnie szwankował. Moje myśli ustawicznie krążyły wokół czarnowłosej dziewczyny i wysokiego bruneta.
Kiedy na mojej drodze zobaczyłam kogoś, nie mogłam wyhamować...
- Au! - wraz z dziewczyną, na którą wpadłam wylądowałyśmy na podłodze.
- Przepraszam... - mruknęłam, podnosząc się i wyciągając rękę w stronę dżinki.
Miała ładne, jasnobrązowe włosy i błyszczące oczy. Uśmiechnęła się do mnie, ukazując białe zęby.
- Nic się nie stało, spoko... - machnęła ręką. - Daniela Żak, tak...?
- Tak - odparłam niechętnie. - A co?
- Nie pamiętasz mnie...? - zrobiła dziwną minę, jakbym... kurcze.
- Pamiętam - skrzywiłam się na wspomnienie "małego kawału", jaki zrobiliśmy szatynce w zeszłym roku. - Przepraszam, Auroro...
Dziewczyna wytrzeszczyła oczy w niedowierzaniu:
- Żakowa mnie przeprasza...? Dwa razy pod rząd...?
No tak, ludzie nie zmieniają się tak szybko...

______________________________________________

Pisany u siostry ciotecznej, której wielkie dzięki za to, że się na mnie nie wkurzyła, że co chwila "rzucałam się" na jej laptopa, bo chciałam dokończyć ;D

Mam nadzieję, że się podoba ^^

Dedyk dla Alexy i jej Aurory ;>

Wasza Cupcake.

PS Proszę, komentujcie, nie macie pojęcia jak to motywuje! ;***